Helsing frå Heggenissen: Nok er nok!

Jau då. Her sit eg, Heggenissen, med skjerf i halsen og skjegget i kaffen. Eg har sett mykje i mi tid. Eg har vøla låvevegger og slept på ski frå støl til støl. Eg har bore ved, bryggja mjød og sett fleire kaffikanner enn nokon barista. Men éin ting må eg seie:

Det er på høg tid at me får oss ein skikkeleg møteplass her nede Heggenes.

For sei meg: Skal ein verkeleg måtte dra heilt opp til Beitostølen – åleina i bilen, eller sittande på fanget til ein kompis med same retning – berre for å ta seg ein kopp kaffi eller ei vaffel?

Og vel framme må ein jo nærast bukte seg mellom blankpolerte Mercedesar, svarte Land Rovere, digre BMW-ar og jaggu ein og annan Rolls Royce. Berre for å ete ein vaffel som er både dyrare og dårlegare enn den ho Ågot lagar heime på stølen.

Nei, sei det du.

Kva med ein plass i bygda, der kaffen er god, prisane til å leva med, og vaflane laga av ekte Valdresmjölk – ikkje fabrikkpulver og sjeløse sirupdryss?

Ein plass der du slepp å kle deg som om du skal på casting til 71° nord, og kan kome som du er – med støvlane fulle av grus og håret i lua?

Det er det me vil med Heggestogo.

Ein stad for kvardagen. For dei som bur her. For dei som har arbeidshender og støle kne. For dei som ikkje treng stiv snipp, men mjuk sofa og ekte folk.

Så her sit eg, med nisselua tredd godt nedpå, og seier det som det er:

Dette prosjektet er på ekte. Det er på tide. Og det er for oss.

—

Helsing frå Heggenissen (framleis betre på vedkløyving enn sosiale media, men eg gjer mitt beste)